Een kaartje

Ik doe aan Twitter, ik zit op Facebook, ik vind werk via LinkedIn, ik stuur dagelijks minstens twintig mailtjes de wereld in en mijn telefoon is continue online en stand-by. Voor een communicatiefreak als ik, is het een mooi tijdperk.

Ten minste, dat dacht ik. Totdat ik vandaag werd geconfronteerd met een postkaart.

Zomaar bij mij in de bus. Een vrolijke print, een lief, geschreven berichtje en een gestempelde postzegel.

De postbode zette daarmee mijn hele dag op z’n kop. Want had ik ooit een mailtje gekregen waarvan mijn hart zo’n sprongetje maakte? Deed een berichtje op Facebook mijn wangen kleuren zoals dit kaartje deed? 

Om maar aan te geven, wat een sentiment er in een kaartje zit…

Iemand had de tijd genomen dat kaartje onderuit een la op te duiken – ervan uitgaande dat je die tegenwoordig niet meer zomaar voor handen hebt – een berichtje te schrijven, de postzegel er op te plakken, langs de brievenbus te lopen (ik weet niet eens waar de dichtst bij zijnde staat) en vervolgens gewoon op het gemakje te wachten, of gewoon maar te zien, of er een berichtje terug komt.

Daar zijn we nu bij mijn dilemma aan beland; sms ik nu direct een bedankje, mail ik een boodschap terug of stuur ook ik een kaartje?

Langzaam begint het ondertussen bij mij te dagen dat de betreffende afzender niet zo’n communicatiemalloot is als ik ben. Dat het helemaal niets zegt dat hij me na drie smsjes, anderhalve dag later pas iets terug stuurt. En dat van alle communicatiemiddelen het ‘klassieke’ bellen of een kaartje sturen hem gewoon het beste af gaan.

En nee, van een mailtje maakte mijn hart nooit een sprongetje. En de berichtjes op Facebook deden mijn wangen niet kleuren...

Maar misschien heeft dat wel meer te maken met de afzender.