Toen ze er nog was, was het eigenlijk iedere dag wel omadag. Je weet wel, zoals papa’s en mama’s dat vroeger op belerende toon tegen je konden zeggen als je verongelijkt vroeg wanneer het dan kinderdag was. ,,Iedere dag is het kinderdag.’’
Net als kinderdag bestaat er geen omadag, omdat oma’s nu eenmaal elke dag in de watten worden gelegd.
Oma zou vandaag, maandag 14 mei 2012, 86 geworden zijn. Het is het eerste jaar dat ons geen verjaardag te wachten staat met kersenvlaai, paling op toast en de ferme handdruk van een van haar gasten die tot grote hilariteit van de andere kleinkinderen de tranen in je ogen deden springen.
Een jaar geleden vierden we haar 85e levensjaar met een groot feest. Hoewel we het nog niet zo noemden, was het wel degelijk een omadag. Oma in het zonnetje. Vandaag oma in het kaarslicht. Geen taart. Wel bloemen. Toch anders.
Op zich leuk, maar laten we eerlijk zijn, je zat eigenlijk niet te wachten op die bejaardenfeestjes. Je ging wel en er was vaak lekker te eten, maar sprankelend was het niet. Meer een beetje saai. Ieder jaar dezelfde mensen. Soms eentje minder, maar zo gaat dat.
De verjaardag op zich dus niet, maar oma wordt gemist vandaag.
En niet alleen vandaag.
Vooral op die momenten waarmee je, toen ze er nog was, helemaal niet zoveel had. Met Pasen bijvoorbeeld of op zomaar een saaie zondag. Met 1 tegen 100 op tv. Valentijnsdag. Op een 14 februari - toch alweer zo’n vijf tot tien jaar geleden - heb ik namelijk de halve middag bij een hypernerveuze oma op de bank gezeten. Ze had een Valentijnskaartje ontvangen. Geen kleintje ook, toch wel één van A3 formaat. Imposant dus. En zoals het een echte Valentijnsboodschap betaamt, eentje zonder afzender. Wie kon dit nou toch op zijn geweten hebben. En wat moest ze nou als ‘die-en-die’ het was? Mee uit? Nee, van d’r levensdagen niet.
Sinds twee jaar waren de rollen omgedraaid. Oma dacht mee over wat ik aan deed naar een afspraakje en was bovendien de allereerste die hoorde dat er weer een op de planning stond. Zo hoefde ik nooit de hele familie per individu in te lichten; die taak nam zij namelijk met liefde op zich.
Met mijn laatste grootouder wordt er zonder twijfel ook nooit meer zóveel over mij gebept.
De kranten en tijdschriften met mijn verhalen verslond ze om ze vervolgens bewust te laten ‘slingeren’, het hoekje van het blad nonchalant uit de krantenmand stekend. En maar prossen bij vriendinnen.
Soms zijn er van die onverwachte momenten dat je haar even bellen wil. Ik sta al met de telefoon in m’n hand. Gewoon om te vertellen dat er romanesco in m’n biologisch groentepakket zit of hoe m’n date was geweest, te vragen hoe haar bos tulpen er bij staat en hoe het met ‘die-en-die’ is.
Van die omadagen dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten