Hoge hakken

Hoge hakken, ik vind ze prachtig. Maar erop lopen is een tweede. Daarvan weet ik heel goed dat het niet voor mij is weggelegd. Met vallen en opstaan leert men, zullen we maar zeggen. De gevolgen van hevige overmoed op prachtige hakken staan nog op mijn lichaam gegrift. In de vorm van twee rare plekken op mijn rechterknie. Ja, en de deuk in mijn zelfvertrouwen, maar die was gelukkig na twee weken weer verdwenen. Die speelt zo nu en dan alleen nog op in het bijzijn van degenen die me de misstap zagen maken… Erg onelegant, heb ik me laten vertellen. Maar toch. Zolang je er wél op blijft lopen, maken schoenen met een paar centimeter hoge hak de vrouw. Je tred wordt sexy en elegant. Vind ik. En ondanks mijn manco: ik wil ook wel eens sexy, vrouwelijk en elegant voor de dag komen. En dus zet ik door. In de deze winter hippe gympen met verborgen sleehak dacht ik de oplossing gevonden te hebben. Op het eerste oog zijn het wat gekke dingen; ’ziet het er niet uit alsof ik klompvoeten heb?’ vroeg ik mijn vriendinnen vertwijfeld. Nee, het was stoer. En het paste bij mij. Stabiele gympen. Juist. Of ze ook vergoed werden door de zorgverzekering? Bedankt. Maar ik zette door. Zo was er een paar dagen geleden weer zo’n bijna, maar net niet momentje. Me bekeken voelend door de mannen voor de fietsenwinkel stapte ik elegant en zelfverzekerd voorbij ondertussen vriendelijk gedag zeggend. Heel even dat gevoel van euforie en dan… Zwik-wankel-zwik-oeps-stoepje en net doen alsof er niets gebeurde doorwaggelen. Ineens toch een tikje minder zelfverzekerd en elegant. Ik ben nu veertien dagen, een week spierpijn in de kuiten en slechts één bijna-maar-niet-helemaal gênant momentje verder en ik ben toch overtuigd. Dit zijn mijn schoenen. Want ach, wellicht - ongetwijfeld - was dat zwik-wankel-zwik-oeps-stoepje me op ieder andere schoen ook overkomen. Ik zet gewoon keihard door.

Prof

Een relatie, daar moet je aan werken, is als topsport. Vooral een relatie met een topsporter. En het is echt niet zo romantisch als die voetbalvrouwen doen voorkomen.

(23 augustus, alphen.cc)

 

 

 

 

Ik weet nu wat hem zo bijzonder maakt

Geboren en getogen op Kaageiland heb ik altijd een haat- liefde affaire met de pont gehad. Nog niet zo lang geleden is deze verhouding veranderd in een stilzwijgende, buitenechtelijke relatie tot de dood ons scheidt.

Opgezegd

Dus zo voelt een telefoonprovider, dagblad of huurovereenkomst zich. Vriendin E. heeft per direct en officieel in een mailtje de vriendschap opgezegd.

Omadag

Het is vandaag omadag. Of eigenlijk was dat het altijd al op 14 mei. Maar toen ze er nog was, noemden we dat gewoon een verjaardag. En dat was toch anders.

Vrouwenhuis

Mijn huis is veranderd in een waar vrouwenmaison. Niet dat het voor vandaag een herenhuis was, maar mijn leefstijl is, vrees ik, niet volledig meisjesachtig te noemen.

Doucheputje

Deze eerste paar maanden ‘alleen’ waren een regelrecht emancipatieproces voor me. Ik maai m’n eigen gras wel, buurman. En ja, chef, ook na een vrijdagmiddagborrel kom ik zoals altijd veilig thuis. Die verstopping van het doucheputje? Moet me heus wel lukken, pap.

Een kaartje

Ik doe aan Twitter, ik zit op Facebook, ik vind werk via LinkedIn, ik stuur dagelijks minstens twintig mailtjes de wereld in en mijn telefoon is continue online en stand-by. Voor een communicatiefreak als ik, is het een mooi tijdperk.

Ten minste, dat dacht ik. Totdat ik vandaag werd geconfronteerd met een postkaart.